Jij bent verantwoordelijk voor alles wat op je foto staat
Jij bent verantwoordelijk voor alles wat op je foto staat. Je kunt niet zeggen dat iets onbedoeld op je foto is gekomen. Jij maakt de foto. Jij hebt de compositie bepaalt. En dus ook alles wat in je kader te zien is. Alles. Als er iets niet klopt, is dat jouw schuld. Je had ervoor kunnen kiezen om de foto niet te nemen, of op een ander moment, of in een ander standpunt. Dat heb je niet gedaan. Dit is de foto die je laat zien en daarmee ben jij verantwoordelijk voor alles op het beeld.
De kritiek die mensen hebben op de foto komt enerzijds door de keuzes die jij hebt gemaakt. Aan de andere kant zijn de meningen van anderen ook niet zaligmakend en is het aan jou op te bepalen wat je ermee doet. Opvolgen of negeren.
Kritiek kan pijn doen
Kritiek kan pijn doen. Zeker als die gegeven wordt door iemand die je kent en respecteert om hun mening. Vaak is het zo dat als het pijn doet, het ook waar is en je dat diep van binnen wel weet.
Kritiek is ook lekker
Kritiek is ook lekker. Als mensen commentaar hebben op datgene waarvoor jij bijvoorbeeld juist die foto hebt gemaakt kun je het lekker van je af laten glijden. Jij bent tevreden over de foto en daar gaat het om. De waardering van anderen is leuk, maar niet het doel.
Kritiek helpt je verder
Kritiek helpt je verder. Als je openstaat voor de feedback die anderen geven, kun je jouw eigen filter weer aanvullen en betere keuzes maken. Neem niet klakkeloos alle feedback aan, kijk wat voor jou werkt.
Foto: Florian Wehde via Unsplash
Verder lezen:
Door social media is het delen van foto’s erg eenvoudig geworden, maar is de nadruk meer en meer komen te liggen op het verzamelen van likes. Kritiek op je werk krijg je nauwelijks. Of wel, maar nietszeggend.… Kritiek ontvangen op je fotowerk
Ja, dat hoor ik ook wel eens bij mijn huiskamergroepje: “Al die bordjes in de foto storen mij eigenlijk ook wel”. Dan had je hem dus niet moeten nemen, haha. Leuke post, die kan ik gebruiken als mensen dat soort uitvluchten voortaan weer zeggen over hun eigen foto’s.
Hoi Pieter, inderdaad heel herkenbaar.
Zeg Borgstijn, er zijn subtielere manieren om me uit te dagen… 😉
Ik ben het zeer eens met de strekking van wat je aan de orde wilt stellen: de fotograaf bepaalt.
Ooit, ooit als ik er de moed voor heb, ga ik een stuk schrijven over ‘fotobespreken – tweede versie’.
Daarin zal ik onder meer, en niet voor het eerst *), mijn verbazing uitspreken en toelichten over het krampachtige “het gaat niet over jou, het gaat over je foto” dat het vaderlandse fotobespreken plaatselijk verdooft. De angst een fotograaf te krenken door iets te zeggen over wat hij heeft gedaan leidt tot het negeren van de fotograaf, terwijl die toch de auteur is van wat we zien. Die angst is ingegeven door het gebrekkige incasseringsvermogen van sommige fotografen die wél de moed hebben hun foto’s te laten zien – want daar is enige moed voor nodig, duimpje omhoog – maar niet om commentaar te horen. “Ars longa, vita brevis” zei Hippocrates, hetgeen ik in dit verband vertaal als “De tenen zijn lang, de lontjes kort”.
Je schrijft: “Kritiek kan pijn doen. Zeker als die gegeven wordt door iemand die je kent en respecteert om hun mening”. Daar ben ik het niet mee eens, juist de kritiek van een gewaardeerd commentator doet geen pijn maar is verdiepend, geeft inzicht, brengt je op nieuwe gedachten. De kritiek van een bekende kun je op waarde taxeren. Het doet pas pijn als kritiek kort door de bocht en onbeargumenteerd is en je geen weerwoord kan geven, als echte discussie uit de weg wordt gegaan.
Hoe belangrijk de inbreng van de fotograaf is wordt door Stephen Shore mooi beschreven in zijn boek The Nature of Photographs, een aanrader.
*) zie fotobond.nl, zoekterm Clubkwestie, stukje Fotobespreken
Hej Kees,
Ik wist dat je hierop ging reageren, aangezien dit een onderwerp is dat je aan het hart gaat. Maar had nooit verwacht Hippocrates op dit blog tegen te komen 😉
De insteek die ik hier koos heeft te maken met het feit dat je kritiek krijgt op het werk dat je toont. En of die kritiek nu terecht is of niet, maakt niet zoveel uit. Gaat erom wat je ermee doet. Met de pijn van bekende mensen die je kritiek geven bedoel ik dat die pijn veroorzaakt wordt doordat je wellicht zelfs verwacht dat die kritiek komt omdat je weet waar die persoon op let of misschien zat het je zelf ook niet helemal lekker. Daarnaast trek je je kritiek ook meer aan van de mensen die je kent, boven totale onbekenden. Toch die hoop dat anderen jou werk net zo waarderen als jij het doet. Geen doel op zich, maar een fijne bijkomstigheid.
En ja, The Nature of Photographs is zeker een aanrader en een zeer gewaardeerd lid van mijn fotoboekenbibliotheek [http://donkerekamers.nl/mijn-fotoboeken-bibliotheek/].