Het kost tijd om te zien wat je zag
Ik schreef er al eerder over in de posts ‘Gooi nooit een foto weg’ en ‘Waarom je je foto’s aan veel mensen moet laten zien’ maar het blijft een terugkerende waarheid waarvan ik steeds meer bevestiging krijg via allerlei kanalen. Allereerst via mijn bondsmentor destijds (Stan Kerlen) die beweerde dat als men je foto’s niet kon waarderen, de beschouwer er nog niet aan toe was. Dat geldt uiteraard ook voor de fotograaf zelf. Je kunt een bepaalde foto maken waar je pas later de echte waarde van gaat zien.
Ik luisterde eind 2018 een podcast van The Candid Frame waarin de host in gesprek was met Peter Turnley. Het ging over het selecteren van jouw foto’s. Foto’s die Turnley zelf 40 jaar eerder maakte. Deze nieuwe selectie was maar liefst 80% anders dan de selectie die hij destijds direct na het maken van de beelden had uitgezocht.
Waarom maakte je die foto?
Toch was er het moment dat je besloot om de foto te maken. Wat trok je precies? En hoe komt het dat het beeld je nu – na een bepaalde tijd – pas echt het goede gevoel geeft? Dat is een heel interessante vraag die we onszelf eigenlijk niet stellen. Ik deed dat in ieder geval niet.
Is het je eigen filter die met de dag aangevuld wordt door alle ervaringen in je leven. Of wijzigt je smaak op het gebied van beelden? Terughalen waarom je destijds die bepaalde foto maakte kan je verrassende inzichten geven en je naar andere momenten sturen om een beeld vast te leggen.
Wil je die podcast zelf ook luisteren? Het is sowieso een aanrader, dit wekelijkse gesprek van een klein uurtje tussen Ibarionex Parello met een fotograaf. Je luistert hem via de website van The Candid Frame of direct via Spotify of iTunes.
Foto: Aron Visuals via Unsplash
Verder lezen:
Een beeld dat je niet aanstaat kan je – als je hem later nog eens bekijkt – opeens wel gaat waarderen. En als dat zo is, dan was je er destijds nog niet aan toe was. Je hebt je blijkbaar ontwikkeld.… Gooi nooit een foto weg
Zodra je de foto in de openbaarheid brengt, gaan de beschouwers er een mening over vormen die ze wellicht ook met je delen. En daar kun je alleen maar blij mee zijn. Kritiek op jouw foto’s is minder fijn dan lofuitingen, maar is wel veel nuttiger. Daar leer je van.… Waarom je je foto’s aan veel mensen moet laten zien
Na veertig jaar maak je andere keuzes. Niet vreemd, het zou eerder verbazing wekken als je smaak veertig jaar vrijwel hetzelfde blijft, toch?
Punt is voorts, dat Turnley in de tussentijd niet aan zijn serie gesleuteld heeft. Hij heeft een keuze gemaakt en veertig jaar later een andere.
Mijn stelling is dat je mindere foto’s moet weggooien om te voorkomen dat je steeds met oud werk bezig blijft en zogenaamd nieuwe vondsten doet.
Dit was een mooie demonstratie, maar het moet geen gewoonte worden – het blijft oud werk dat je in eerdere instantie kennelijk tweederangs vond…
Zijpaadje: om een vergelijkbare reden vind ik de frase ‘kill your darlings’ ook zo hol: kill liever de tweederangs foto’s en maak een betere serie.
Het geval doet me denken aan de besluiteloosheid die fotografen soms aan de dag leggen bij het samenstellen van een serie. Sommigen slagen er niet in het besluit te nemen: dit is het, punt. Ze blijven twijfelen. Prima om anderen te raadplegen, dat ben ik van harte met je eens, maar trek vervolgens wél een conclusie.
Neem liever een kordaat besluit in de wetenschap dat je serie een momentopname van je voorkeuren is. Volgende week zou je immers zeker een andere selectie maken en de week erop wéér. Het is met andere woorden nogal arbitrair wat je doet. Je kunt veertig jaar twijfelen en er komt intussen geen resultaat uit je handen.
Zie mijn experiment Koornwaard:
https://cmolders.home.xs4all.nl/experiment-koornwaard.html
Wel, dit topic gaat over twee onderwerpen: selecteren (in de richting van een serie) en het maken van één foto. Waarom maakte je die?
In de analoge tijd waren we druk met fotograferen, kunst maken, tjonge. Na al die tijd kun je er hooguit met nostalgische gevoelens naar kijken. (Wat een geklooi in het donker met baden en papiertangen.) Waarom maakte ik dit in hemelsnaam? Ik heb een hoop weggekieperd… 😉