Wanneer leeft een beeld?

Wat moet een beeld oproepen? Dat is aan de beschouwer. Je kunt als fotograaf heel veel doen om die beschouwer enigszins te sturen, maar uiteindelijk zal die zelf bepalen of het beeld voor hem/haar van betekenis is, en zoja, wat die betekenis dan is.

Hoe stuur je de kijker dan?

Zodra iemand een foto onder ogen krijgt, zal deze kijker door bepaalde elementen getrokken worden. Voor de een is compositie leidend; Hoe is het beeld opgebouwd? Waar staan de onderwerpen in het beeld en ten opzichte van elkaar? Zijn er lijnen die mij door het beeld leiden? Voor een ander zal het juist weer kleur zijn wat het oog trekt en leidt. Ik schreef hier al eerder over in De reis van het oog.

Als fotograaf kun je de kijkers ook sturen door de foto te voorzien van een titel of er zelfs een heel achtergrondverhaal bij te plaatsen. Dat laatste zie je vooral in musea. Maar moet je de beschouwer als maker wel willen sturen met het toevoegen van tekst? Of moet je het juist compleet loslaten. Zoals ik in de intro al aangaf zal de beschouwer zelf wel bepalen wat de foto met hem doet.

Context is belangrijk

Ik vind het overigens prima om een foto een titel mee te geven, maar als beschouwer lees ik die titel liever pas nàdat ik de foto heb bekeken. Zo wordt ik niet gestuurd en heb ik mijn eigen verhaal gemaakt. Door achteraf tekst te lezen, kan de foto echter wel in de juiste context gezien worden en daarmee een nieuwe laag krijgen. Als dat belangrijk is, moet je dat zeker niet nalaten.

Maar een titel om een titel, alsjeblieft, laten we daarmee stoppen. Laat iedereen lekker zelf een eigen verhaal maken.

Gaat een beeld niet pas dan leven?

---

Foto Ravi Roshan via Unsplash

---

Verder lezen?