Móet je fotograferen?
Heb jij het gevoel dat je móet fotograferen? Dat is in principe niet verkeerd. Ligt alleen wel aan de reden waarom je dat moet doen.
Vindt je dat je moet fotograferen omdat anderen dat ook doen? Omdat sommige mensen die je kent een hoge productie aan foto’s hebben? Of die fotografen die je op social media volgt, die dagelijks met de meest waanzinnige beelden op de proppen komen? In dat geval heb je een probleem. Waarom zou je je spiegelen aan anderen Je bent niet hetzelfde, hebt wellicht niet de beschikking over dezelfde hoeveelheid tijd om te fotograferen.
Wat anderen doen is niet de standaard
Ligt de reden dat je moet fotograferen echter wel bij jezelf, dan kan je dat ook problemen opleveren. Je legt jezelf wellicht wat extra druk op. Dat komt de creativiteit meestal niet ten goede. Ik heb het hier enkel over de druk om ‘iets’ te produceren op regelmatige basis, niet de druk die je krijgt als je in een project een deadline moet halen.
Je zult je zelf moeten afvragen waarom je vind dat je móet fotograferen? Is die reden echt valide?
Dat je van fotograferen houdt of jezelf fotograaf noemt, betekent niet automatisch dat je vergroeid moet zijn met je camera. Zelf heb ik overigens sinds een half jaar bijna altijd mijn kleine Ricoh GRII bij me – die is zo klein dat je hem in je broekzak kunt steken – maar dat is geen moetje. Op dit moment fotografeer ik behoorlijk veel, maar er zijn tijden geweest dat ik nauwelijks foto’s maakte. Dat kwam deels door tijdgebrek, maar evengoed uit een gebrek aan motivatie. Of zelfs een gebrek aan inspiratie.
Is een gebrek aan inspiratie erg?
Heb ik daaronder geleden? Nee, niet echt. Dat komt doordat ik mezelf geen druk heb opgelegd om te fotograferen. Onze creativiteit heeft ook een ritme. Dat ritme heeft ups en downs. En als je geen zin hebt om foto’s te maken, prima toch? Ga wat anders doen. Niemand verplicht je je camera op te pakken. Luister naar je favoriete muziek. Of blader door je fotoboekenbibliotheek. Of ieder ander willekeurig boek dat je meeneemt naar een andere wereld.
Foto: Patrick Tomasso via Unsplash
Verder lezen:
Heb jij enig idee hoeveel foto’s je per jaar maakt? Ik niet. Maar toen ik daar achter kwam, schrok ik wel een beetje. Niet omdat ik er zoveel maakte, maar juist doordat ik helemaal niet zoveel schiet als ik dacht.… Hoeveel foto’s maak jij
Marcel, je blogpost is voor mij aanleiding om even te filosoferen.
Móet je fotograferen?
Als je, ik doel op mezelf hoor, al ruim 55 jaar beweert dat je hobbyfotograaf bent, betekent dat je af en toe toch ‘moet’ fotograferen. Meestal straatfotografie, zoals bijvoorbeeld Amsterdam Pride of Carnaval in Aalst (B), maar ook landschappen en stadslandschappen zijn mijn favoriete onderwerpen.
De laatste tijd dringt zich de vraag op: voor wie fotografeer je eigenlijk? Voor je familie, je vrienden, de leden van je fotoclub(s), voor je fb-vrienden of voor jezelf. Het standaard antwoord op deze vraag luidt: voor mezelf.
Wellicht is mijn leven inmiddels enigszins ontregeld door de corona. Geen fotoclub(s), geen of nauwelijks bezoek aan musea of exposities, geen lezingen, nauwelijks uitwisseling van beelden en meningen over de gemaakte beelden.
Ik kom tot de conclusie dat ik het niet toch voor mezelf doe. Ik wil de beelden delen en ik ben nieuwsgierig naar jullie beelden.
Vervolgens dient de volgende vraag zich aan: Wat wil je fotograferen? Ben je tevreden met de beelden die je tot dusverre hebt gemaakt. Zijn deze beelden relevant voor anderen? Wat is de impact? Ik heb daar wel een mening over en die mening stemt mij niet vrolijk.
Het wachten is op de vraag van je kinderen: Wat wil je dat we ‘later’ met je afgedrukte foto’s doen. Wil je dat ze verbrand worden of geef je de voorkeur aan begraven. De gedachte dat de wetenschap (metafoor voor musea en dergelijke) belangstelling voor je beelden zou hebben is hoogst utopisch.
Zou ik me wellicht beter kunnen bezighouden met het maken van relevante beelden, beelden waar mensen iets aan hebben, beelden om te signaleren en te waarschuwen, beelden waar de wereld beter van wordt. Niet om alsnog in het museum terecht komen met beelden, maar om iets positiefs bij te dragen. Een vorm van activisme, bijvoorbeeld over het milieu, armoede en honger, oorlog en onderdrukking, vluchtelingen, kansarme mensen, dierenleed, rassenongelijkheid, enz, enz.
Kortom, blijf ik eindeloos het uitzicht met wolkenluchten fotograferen vanuit het luxe appartement.
Je voelt het al aan, ik zit in mijn fotografische midlife crisis.
Hej Hans,
Jeetje, fotografische midlife crisis. Dat klinkt serieus. Wel fijn dat ik je tot nadenken heb weten aan te zetten. Dat is de bedoeling van de berichten die ik plaats.
Inderdaad zullen de meeste mensen zeggen dat ze voor zichzelf fotograferen (zo zou het ook moeten zijn). Leuk te horen dat jij – mede door de gekke tijd waarin we ons nu bevinden – concludeert ook voor anderen te fotograferen. Blijkbaar hebben we toch een soort van bevestiging nodig van wat we zelf produceren en willen we werk van anderen zien. Is dat om ons te spiegelen? Of te inspireren?
Voor wat betreft jouw vraag wat je dan moet fotograferen, zou ik vooral vasthouden aan de onderwerpen waar je hart een beetje sneller van gaat slaan. Mooi als dat iets bijdraagt aan een maatschappelijk doel, maar net zo mooi als je zelf blij wordt van een mooie wolkenlucht. Sterker nog, ik heb zelf 555 dagen achtereen een foto van wolken gemaakt (https://www.instagram.com/wisselend_bewolkt/) dus mij hoor je niet.
Ik hoop dat je snel uit je fotografische midlife crisis geraakt.